Foto: NU.nl
Na lange tijd is de stilte in Maastricht verbroken. Wat is er in de tussentijd gebeurd in deze Europees getinte Maasstad? Stille wateren hebben blijkbaar dus diepe gronden.
De gemeente Maastricht hield op dinsdag 24 mei 2016 een hoorzitting over haar coffeeshopbeleid. Een dikke vijf uur waren er nodig om alle meningen te horen en te laten bevragen door de raadsleden. In Maastricht wordt het strengste beleid voor coffeeshops van heel Nederland gevoerd. Als het gaat over de toelatingseisen van coffeeshopbezoekers kun je gerust zeggen dat ze het daar wel heel erg bont maken, en weinig goeds voor hebben met hun bewoners. Helaas zijn toeristen of bezoekers, die niet in Nederland wonen, nog steeds niet welkom in de prachtige coffeeshops van deze bourgondische stad. Zelfs de eigen bewoners moeten nog steeds een uittreksel aanvragen bij de gemeente om een joint te mogen kopen in de stad. Laat dat nou net zijn wat de consument niet wil, dan maar de straat op of een eigen netwerkje opbouwen!
Maastricht zucht ondertussen nog steeds onder een zwaar juk van illegale drugshandel, overlast in de wijken en drugsrunners rond het centrum. In het AD stond Maastricht voor het derde jaar achter elkaar weer strak op nummer twee van de misdaadmeter. Maastricht kwam vóór invoering van dit beleid in 2012 nooit voor in de top tien!
Zoals altijd kwamen alle bekende verhalen van de voor- en tegenstanders voorbij, en of we er iets mee opgeschoten zijn is nog maar de vraag. Natuurlijk is elke discussie of debat op dit onderwerp goed. Om bewustwording onder de mensen teweeg te brengen moeten we er met z’n allen zoveel mogelijk over praten, maar je kunt je afvragen of dit hele rollenspel de burgemeester van Maastricht dit keer wél op een ander standpunt zal brengen. Ze had zich afgelopen zaterdag in het AD tenslotte al min of meer uitgesproken om het beleid niet te wijzigen.
De burgemeester was op de achtergrond aanwezig, louter om te luisteren naar alle sprekers. Verschillende burgers en ondernemers kwamen aan het woord. Ook de burgemeesters van de aangrenzende Belgische gemeenten Lanaken en Riemst mochten hun zegje doen over de Maastrichtse en Nederlandse onvolkomenheden in het drugsbeleid. Intussen zijn ze zelf onderdeel van het probleem, maar daarin willen ze geen kleur bekennen. Het liefst helpt de burgemeester van Riemst ons graag om alle coffeeshops te sluiten sprak hij uit. Deze Belgische burgemeester deed wel meer respectloze, maar vooral op drijfzand gebaseerde uitlatingen over cannabis en de liefhebbers ervan. Er waren op deze hoorzitting duidelijk meerdere sprekers aanwezig die hun spreektijd gebruikten om een politiek standpunt neer te zetten. Voor wie kwamen zij eigenlijk? Wat ons betreft moet België, net als andere Europese landen zichzelf eens goed in de spiegel aankijken in plaats van propaganda verkondigen over de grens.
Het is nu aan de gemeenteraad om met een kleine meerderheid te laten horen wat haar standpunt is. De burgemeester zal daarop moeten reageren. De gemeenteraad heeft in onze democratie als het goed is altijd het laatste woord om te bepalen wat goed is voor de stad. Hopelijk houdt deze meerderheid haar poot dan ook stijf als de burgemeester toch de verkeerde beslissing neemt.
Wordt dus vervolgt.
Ook hier hebben wij ons laten horen. Namens We Smoke sprak Dimitri Breeuwer in op deze hoorzitting.
Audioverslag van de hoorzitting coffeeshopbeleid Maastricht 24-05-2016 is helaas na 1 dag van de gemeentesite verwijderd)
Gelukkig was JDTV producties ook aanwezig met een camera en heeft het volgende videoverslag gemaakt
Hieronder de platte tekst:
Het coffeeshop en cannabisbeleid wordt vanuit verschillende oogpunten bekeken. Wat bij sommige mensen in de samenleving een vooringenomen standpunt is, dat coffeeshops duistere en gevaarlijke gelegenheden zijn, is bij anderen een geaccepteerd fenomeen wat thuishoort in onze moderne samenleving. Ook u zult daar als gemeenteraad uw eigen denkbeeld of standpunt in hebben. Wij willen vooral de burgemeester vragen haar standpunt onder de loep te nemen en zich af te vragen op welke wijze dit standpunt een effectieve bijdrage levert aan de huidige problematiek in de gemeente.
Ik spreek hier vandaag namens stichting We Smoke. Stichting We Smoke is een landelijke organisatie die zich sterk maakt voor de belangen van de cannabisconsument en coffeeshopbezoeker.
Als ik vanuit mijn positie als bestuurslid van deze stichting naar het coffeeshopbeleid in Maastricht kijk dan komt het het spreekwoord “ongenode gasten zet men achter de deur” als eerste in mij op. Dan doel ik niet op de achterdeur van de coffeeshops, al valt daar ook genoeg over te zeggen, maar dan doel ik op de voordeur. De voordeur van een Maastrichtse horecagelegenheid, waar goed gastheerschap verwacht mag worden en wat ook het gezamenlijk streven zou moeten zijn! Het spreekwoord zegt eigenlijk, “wie niet welkom is laat men niet binnen of laat men zo lang mogelijk wachten”. Dat is in dit geval wel toepasselijk op een aanzienlijk deel van de bewoners, bezoekers en toeristen van Maastricht. Maastricht heeft een coffeeshopbeleid met ruim 10 coffeeshops maar het lijkt er op dat de gemeente zo min mogelijk mensen in deze veilige verkooppunten binnen willen hebben. Dit kan toch niet de bedoeling van het hele coffeeshopbeleid zijn, wat heeft het dan voor nut?
Een internationale en bourgondische stad, zoals Maastricht dat zonder twijfel is, die selectief haar toeristen en eigen bewoners de deur wijst, heeft blijkbaar weinig vertrouwen in deze mensen? Ze heeft blijkbaar geen idee wie deze mensen zijn en wat de gevolgen specifiek voor hen zijn van het huidige coffeeshopbeleid.
De bewoners van Maastricht, de timmerman, de makelaar, de vuilnisman en ja, ook de dagtoerist die om allerlei redenen deze mooie stad bezoekt heeft behoefte aan een genotsmiddel, of in andere gevallen aan een medicijn. Al deze mensen hebben om de een of andere reden gekozen voor Maastricht, en in meerdere gevallen dus ook voor cannabis. Dat is hier zo en dat is in de rest van Nederland zo.
Wereldwijd consumeert zo’n 8% van de mensen cannabis. Dagelijks nuttigen zo’n 1 miljoen burgers in Nederland cannabis. Eén op de vier heeft ooit cannabis gebruikt. Dat is 4 miljoen mensen! Wiet of hasj is wereldwijd, dus ook in Nederland, het tweede genotsmiddel naast alcohol.
Hasj of wiet wordt dus om allerlei redenen geconsumeerd door uiteenlopende groepen van de bevolking. Laten we dit niet wegstoppen!
Een groot deel van deze mensen vind het kopen van cannabisproducten vooral belangrijk in een coffeeshop vanwege een betrouwbaar product, goede eerlijke informatie of ze ziet het gewoon als uitgaansgelegenheid. Om de gezondheid van medicinale en recreatieve cannabisconsumenten te waarborgen is het van belang dat zij openlijk hiervoor uit kunnen komen. Er moet een einde komen aan de stigmatisering van cannabisconsumenten en coffeeshopbezoekers. Deze stigmatisering, het wantrouwen en de toenemende criminalisering van deze burger is in de afgelopen jaren onevenredig toegenomen. Het oplossen van cannabis gerelateerde overlast of criminaliteit is niet op te lossen door het ontmoedigen van cannabisgebruik of door het minimaliseren van het fenomeen coffeeshops. Ook het opwerpen van meer drempels of het geheel negeren van een behoefte an sich zal de vraag naar cannabis niet verminderen. Sterker nog, hier moedig je criminaliteit mee aan en het gebruik van allerlei andere middelen wat je überhaupt in een coffeeshop niet tegenkomt. Het scheiden van de markten tussen soft- en harddrugs, waar de maatschappij al die jaren zo hard voor geknokt heeft, wordt door zulk beleid tenslotte teniet gedaan. De landelijke verslavingszorg schreef hier in 2011 nog een stuk over, “Het paard achter de wagen”. Drugsbeleid dient gezondheid te bevorderen!
Op 1 mei 2012 werd de fel bekritiseerde wietpas ingevoerd. Dit besloten club criterium weerhield een heel groot deel van de reguliere (Nederlandse) coffeeshopbezoeker om nog naar zijn of haar vertrouwde coffeeshop te gaan. Het registreren en in een hokje gestopt worden voor het roken van een jointje viel niet in goede aarde bij de Nederlandse coffeeshopbezoeker. De handel ging voor meer dan 60% de straat op en is tot op de dag van vandaag niet hersteld. De wietpas werd uiteindelijk afgeschaft en we hielden een bedenkelijk i criterium over. Maastricht handhaaft nu als een van de laatste steden in Nederland dit I-criterium waardoor de coffeeshops hier nog steeds niet toegankelijk zijn voor buitenlandse bezoekers. Bezoekers vanuit de gehele regio, dus ook onze buurlanden. Buren die veelal een sociale connectie met Maastricht hadden of nog steeds hebben.
Ten opzichte van de steden in Brabant en Zeeland hanteert Maastricht binnen het i-criterium helaas nog steeds een extra regel, richting de eigen bewoners nota bene. Men vraagt aan de Nederlandse bezoeker nog steeds om uit de anonimiteit te treden omdat een gemeentelijk uittreksel vereist is, beter bekend als de BPR of het GBA. Deze toelatingseis is nou juist waarom de wietpas mislukt is. Het toegangsbeleid van coffeeshops in uw gemeente is voor veel burgers een inbreuk op de persoonlijke levenssfeer en kan bijvoorbeeld tot schade leiden in relatie tot onderwijs, arbeid- en of carrièrekansen. Deze Maastrichtenaar is hierdoor dus nog steeds geneigd te kiezen voor een onwenselijke illegale markt die wij allemaal tegenstaan.
In de loop der tijd heeft een geraffineerd boven- en ondergronds illegaal netwerk zich meester gemaakt van een groot gedeelte van dit oude marktaandeel van de coffeeshops. Met alle gevolgen van dien dus. De coffeeshops blijven leeg of zijn gesloten en de dealers hebben een booming business. Deze ontwikkeling treft niet alleen de veiligheid en volksgezondheid van cannabisconsumenten maar dit treft in principe een groot deel van de samenleving. Als consumentenorganisatie maken wij in ons dit beleid vooral zorgen om onze volksgezondheid, de betrouwbaarheid van het product en de verharding van de illegale markt.
Om algemeen drugsgebruik, maar met name het medicinaal- en recreatieve gebruik in goede banen te leiden zijn goed en volledig functionerende coffeeshops wat hierbij onze voorkeur heeft. Een coffeeshop dient net zoals de “natte” horeca ingebed te zijn in het lokale horecabeleid waarbij de functionaliteit van dit verkooppunt ook de beste garantie is richting de bezoeker. Zoals ik al eerder aangaf is het sociaal maatschappelijk aspect van een coffeeshop vergelijkbaar met die van een café of andere horecagelegenheid. Het vakbekwame personeel en de professionele accommodaties die de coffeeshops in Maastricht zijn komen in het huidige beleid niet meer tot hun recht. Het is gewoon contraproductief.
Om tot een beleid te komen die het vertrouwen richting de coffeeshopbezoeker en bewoners kan terugwinnen is een gezamenlijke verantwoordelijkheid nodig. Het wijzen naar elkaars onvolkomenheden draagt niet bij aan een oplossing voor onze doelgroep. Alle betrokken partijen moeten tot een consensus komen om te willen veranderen en de problematiek aan te willen pakken.
Als consumentenorganisatie streven wij vooral naar een duidelijk en consistent cannabisbeleid voor Maastricht.
1 afschaffing van het I- criterium i.v.m. grensoverschrijdende sociale contacten, volksgezondheid en veiligheid van bezoekers
2 anders een drempelverlagend beleid dus afschaffing van de BPR vereiste voor ingezetenen
3 regulering van de achterdeur t.b.v. een betrouwbaar en constant product
Stichting We Smoke is als vertegenwoordiger van consumenten een gesprekspartners bij meerder gemeenten en wil in Maastricht haar kennis en netwerk graag aanbieden om aangepast beleid te helpen ontwikkelen.
Ik wil u danken voor uw aandacht.
